3D dizayn dərsinə ilk dəfə daxil olanda özümü tamamilə itmiş hiss edirdim. Kompüter ekranında ağ bir boşluq və ətrafında saysız-hesabsız düymələr vardı. Müəllim sakit səslə dedi: “Bu gün siz öz ideyanızı modelə çevirəcəksiniz.” Bir anlıq düşündüm: Mən nə düzəldə bilərəm axı? Amma içimdə qəribə bir maraq vardı. Proqramı açdım və sadəcə başladım.
Əvvəlcə bir kvadrat yerləşdirdim. Sonra onu uzatdım, böyütdüm. Ardınca silindr əlavə etdim, daha sonra bir sfera. Hələ ki, konkret bir şey yox idi, amma addım-addım bir forma yaranmağa başlayırdı. Bu mərhələli prosesin sonunda qarşıma kiçik bir robot fiquru çıxdı. Hər kəsin işi bir-birindən fərqli idi, amma hamımızın gözlərində eyni parıltı vardı – biz bunu özümüz etmişdik. Sıfırdan.
Müəllim bildirdi ki, sabah modellərimizi 3D printerdə çap edəcəyik. Bunu eşidən kimi içimdə həyəcan artdı. Kompüter ekranında qurduğum o kiçik fiqurun bir gün sonra əlimdə ola biləcəyi fikri inanılmaz gəlirdi. Gözləmək çətin idi.
Nəhayət, printerlər işə düşdü. Əvvəlcə istilik, sonra səssiz bir mexaniki səs, ardınca isə forma. Yavaş-yavaş ekranımdakı robot real dünyada canlanmağa başladı. Onu əlimə aldığım an uzun-uzun baxdım. Bu mənim işim idi. Heç kimin köməyi olmadan, yalnız xəyal gücüm və çalışqanlığım sayəsində hazırlanmış bir obyekt.
Bu dərsdən sonra 3D dizayn mənim üçün sadəcə bir texnologiya deyil. Bu, düşünməkdir. Bu, qurmaqdır. Bu, xəyal etdiyini görünən və toxunulan bir gerçəyə çevirməkdir. İndi küçədə maraqlı bir obyekt görəndə öz-özümə düşünürəm: Bunu mən də modelləyə bilərəmmi?
3D dizayn mənə inam verdi. O, mənə sübut etdi ki, qurduğun dünya ekranda qalmamalıdır. Əgər istəsən, onu reallığa çevirə bilərsən.